گذر از خاطرات
خاطره بازی
==================================>
==================================>
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::>
……………………………………………………………………………………………………
دکتر فرامرز سهرابی
…………………………………………………………………………………………………….
سه پلشت آید و زن زاید و مهمان ز در آید...
در راستای خانه نشینی بخاطر کرونا که حوصله زیادی را می طلبد و ما که بقول خانمهای اسمرودی “چول آدامی” هستیم، تحمل این محدودیت سخت است. تصور کنید که ناخواسته، محدودیت دیگری به محدودیت قبلی اضافه شود، چه میشود! با توجه به تعطیلی دانشگاه روز دوشنبه رفتم دانشکده تا لپ تاپ و سایر و سایر وسایل را از دفتر کارم بیاورم وتا یک هفته در خانه مطالعه وبا سامانه دانشگاه دورکاری کنم.
تصمیم گرفتم یک خرید کلی هم از شهروند داشته باشم تا یک هفته بیرون نروم. مجهز به ماسک و دستکش شدیم، راهی فروشگاه، وسط راه خودرو جلویی ترمز ناگهانی کرد و منهم با تلاش و … ترمز زدم، شکر خدا تصادف نشد ولی چون دستکش نایلونی داشتم، دستم چرخید و پیچ خورد.
درد شروع شد ولی جدی نگرفتم و از ترس اینکه در مطب یا بیمارستان احتمال آلودگی زیاد است، نرفتم، فقط رادیولوژی گرفتم و تکنسین گفت رباطها کشیده شده و استخوانهای مچ دست جابجا شده، دیگر درنگ نکردم و رفتم پبش دکتر قبلی ام که در ایام عید سال ۹۵ انگشتان شکسته ام را جراحی کرده بود. آرزو میکردم که کار به گچ گیری نرسد! اولین کلامی که دکتر گفت: “باید گچ بگیریم!”.
گفتم آقای دکتر با مچ بند خارجی که دارم، نمیشود مساله را حل کرد؟ از من انکار، از دکتر اصرار. فوری پرسیدم، تا کجا گچ…؟ بلا فاصله گفت، تا مچ و ساعد دست کافی نیست! باید تا وسط بازو…! بقول آقا رحمان دنیا دور سرم چرخید، با نگرانی پرسیدم، خوب آقای دکتر گچ تا چه مدت؟ فرمود: بعد از عید بیا تا بازش کنم!!!
درمان را تبعیت کردم و الان خدا را شکر میکنم که دست راستم سالم است که میتوانم بعضی کارها مثل همین تایپ با یکدست را انجام دهم. شعری که در مطلع این انشا آوردم خود داستانی دارد که شاید بتوانم در سایت آفتاب اسمرود ان را بازگو کنم. شب همگی خوش
—————————————————————————————————————–
……………………………………………………………………………………….
رحمان ستاری
……………………………………………………………………………………..
خدا بد ندهد ان شاالله. شری در خانه را زده وبخیر گذشته.
من هم امروز جهت دریافت نتایج ازمایش به درمانگاه فرهنگیان رفتم. پرنده پر نمی زد یک نفر پشت میز در ورودی. ودونفر خانم نیز در طبقه زیرزمین.
امدم مثلا نوبت دکتر بگیرم تا نتایج ازمایشات را تفسیر کند دربان گفت هیچ کس نیست چشمم به دیوارمقابل پراز اگهی افتاد همه اگهی هم یک مطن داشت. دکتر فلان تا بیست وهشتم اسفند مرخصی رفته اند اما دکتر من نامش دراین میان خالی بود پرسیدم دکتر اللهیاری چطور گفت ایشان اطلاع نداده. نمی دانم.
از قرار معلوم همه دکاتیر بالاتفاق سنگر را رها کردند. جالب اینکه هرجا میرم خانم باید جهت مراقبت بهداشتی همراهم هست. دستکش. ماکس با یک شیشه الکل. هر پیاده شدنی وسوار مجدد دستانم باید الکلی شود.
مسخره تر از همه این ماسک هست.
گذر از خاطرات
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^