یعقوب سهرابی اسمرود
نبی مکرم اسلام می فرمایند:”حب الوطن من الایمان” {دوست داشتن وطن و زادگاه از نشانه های ایمان هست } از طرف دیگر دین اسلام دین اعتدال و میانه رویست در همه چیز در عادات عبادات سیاسات(سیاست در اصل به معنی مجازات هست)و درهمه انچه که در مناسبات اجتماعی بدان نیاز داریم.در دوست داشتن وطن نیز منظور نگارنده فرو افتادن در دام تفاخر و تبختر و عجب و غرور کاذب و قومیت گرایی و پرستیدن پانهای متعدد و متنوع از قبیل پات ایرانیسم و پان عربیسم و پان ترکیسم و …و هر انچه که امروزه به ان ناسیونالیسم افراطی گفته میشود نیست.
کوتاه سخن اینکه نگارنده همیشه مفتخر بوده که ایرانی هست همیشه مفتخر بوده که خلخالی هست و همیشه مفتخر بوده که اسمرودی هست دوستان به حساسیت فدوی در استعمال پسوند اسمرود به دنبال نام خانوادگی حقیر در تمام مرسلات و مکاتبات اداری و خانوادگی و اندرونی در محیط کار و کسب و زندگی بیش از بنده واقف اند الغرض اینکه یکی از نمادهای مدنیت و فرهنگ در هر جامعه ای در منطقه ای رشد و نمو شاعران هست علی رغم مهجوریت و مظلومیت مظاعف خطه زرخیز و شاعر پرور خاخال به لحاظ تلالو خاص شاعران این خطه عزیز از میهنمان نور وجودی شعرای خوش ذوق و خوش الحان با اشعار متین و تابنده یشان همیشه گوهر افشانی و خود نمایی کرده است در تایید صحت ادعا عنایت کاربران شعر دوست سایت اسمرود را به قطعه شعری از شاعر ارزشمند خلخالی جلب می نمایم.روز گار خوش و ایام بکام.
شعر از جهانشاه خدیوی شاعر خوشنام دیار خلخال است .
گوش کن ای سنگ مرقد
گوش کن ای خاک نمناک
باتوام ای جیرجیرک خاموش باش
با توام ای گژدم سنگی سرا پا گوش باش
موش کور ای آنکه سوراخی به گورم باز کردی
هم تو ای عقرب که با من زندگی آغاز کردی
هم توای افعی که از سوراخ موش
بر حریم گور من لغزیده ای
سوسماران، مورها، خرخاکیان
کرم خاکی ها چرا ساکت شدید!
هان، کف زنید، هورا کشید
شاعری آزاده می خواهد سخنرانی کند
دیگر اینجا صحبت از آزادگی است
نی خبر از بندگی و بردگی است
در جهان زندها، برده ها و بندها
مهر خاموشی به لبهایم زدند
دستبند آهنین بر دستها
کنده‌ی آهن به پاهایم زدند
آن جهان زنده ها یک مرکز بیداد بود
کارها در دست یک شیاد بود
وه چه می گویم خدایا راستی جلاد بود
او بجای خود ولی
ما که یعنی بنده ها
و آن دروغین زنده ها
این یکی از تیشه جلاد، پیگر غرقه خون
و آن دگر را صحبت از شیرین و از فرهاد بود
درسر هر کوی و برزن
در بن هر غر تاریک
آه بود و ناله بود و شیون و فریاد بود
آی حضار گرامی آی یاران عزیز
سرنوشت ما بدست غول استبداد بود
آفرین برمن سخنرانی عجیم
خوب شد عالی
چه عالی گفته شاعر:
چون سخن از دل برآید لاجرم بر دل نشیند
جیرجیرک ابراز احساسات کرد
زآنطرف هم موش زرد
شد بلند از هر طرف های هوی مرده باد
مرده باد این شاعر ارزنده یارب مرده باد
آری اینجا ننگ و نفرین است حرف زنده
