عکس ومکث

==================================

    آن درخت سخاوتمند    

زنگ زده بودند که اجازه می خواهند قطعش کنند

گفتم چی را می خواهند قطع کنند؟گفتند درخت

گلابی زمین شوررار،که در حال افتادن است!بلافاصله

رفتم به خاطرات خوش دوران کودکی،درخت تناور

که سالها وشاید قرنها با قامت بلند وچتر سایه گسترش

از نسلهای دیرین دیارمان سخاوتمندانه میهمان نوازی

کرده است.

آسودن در سایه سار این درخت،پس از ساعتها کار در زیر

آفتاب تابستان،آن هم در کنار خیل بزرگی از هم ولایتی های

خسته،چه شیرین ولذت بخش بود.

عموما بر این عقیده بودیم:

اگر تمام اسمرودیها نیز جمع شوند،درخت با روی گشاده

توان پذیرایی از همگان را دارد.این ادعا نبود،گلابی شوررار

زمین ما،گویا این توان و سخاوتمندیش را در طول وعرض زندگیش

ثابت کرده بود.

اینک که آتش ،یا آفت به جانش انداخته اند، تبر می خواهند

برای سر بریدنش،یا هم اره برقی،که دیگر راحتش کنند!گفتیم

دست نگه دارند،شایدبا فرصتی دوباره،قد علم کند،شاخه بگسترد

وسایبانی شود برای رهگذرانی که دیگر در ولایت ما پناهگاهی برای

آسودن پیدا نمی کنند!

گفتیم عکس بفرستید،فرستادند.مجروح شده وبی شاخ وبرگ

اماهمچنان استوار،چون کوه.یاد این شعر نو افتادم:

تو سیب سرخ کدامین درخت پرتغالی

که هر دانه انارت به سرخی گیلاس های

درخت موز است، ای گلابی من!

اما وصف شاد روان سیاوش کسرایی

زیبنده این درخت کهنسال خاطره انگیز است:

تو قامت بلند تمنایی ای درخت

همواره خفته است در آغوشت آسمان

بالایی ای درخت

دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار

زیبایی ای درخت

……

امید که این درخت خاطره،با جانی دوباره

به زندگی باز گردد وبه نسلهای دیگر این مرز وبوم

سایه،آرامش وآسایش هدیه کند؛خدا را چه دیدی!

———————————————–

—————————————————-