سلام.خدایش رحمت کناد حقیقتا گل روستا بود و کثیر السعی و صریح الهجه عیب هر شخصی را بی رودروایستی مستقیما به مخاطب می گفت ابایی هم نداشت از توالی فاسدش.خمودی و جمودی مخاطب برایش مهم نبود بلکه مهم بیان بی پرده ایراد بود وبس.خرد و کلان پیر و جوان زن و مرد کهتر و مهتر شیخ و شباب عارف و سالک عالی و دانی و بالاخره هیچ جنبنده ای از جماد و نبات و انسان مصون از تیغ تیز انتقادش نبود شاید حدس زدید منظورم چه کسی هست؟بله مرحوم مغفور انوشروان مشهدی فیروز قلیزاده!محال هست کسی اسمرودی باشد ولی این بزرگوار را نشناسد و یا اگر سنش اقتضا می کند به تعبیر شاعر:ای که از کوچه معشوقه ما میگذری بر حذر باش که سر می شکند دیوارش طعم تلخ و گزنده انتقادش را نچشیده باشد.واقعا مصداق اتم و اکمل :الکاد فی عیاله کالمجاهد فی سبیل الله بود عقل معاشش لحظه ای ارام و قرار نداشت هیچگاه یادم نمی رود غروب بود با پدرم از سر مزرعه بر میگشتیم با ان مرحوم افتخار مصاحبت پیدا کردیم بعد از مصافحه و خدا قوت چون تازه فامیل هم شده بودیم قرار شد در معیت ابوی حاج اقا جهت شب نشینی مصدع اوقات زرینشان شویم پدرم کتاب زندگانی امام حسین اثر عللامه جعفری را بر داشتند ایام شهادت شیج الائمه بانی مکتب جفری امام صادق بود پدرم فصل مشبع و مقدمه طولانی از زندگانی ان امام همام گفت از نهضت علمی و فضای باز فرهنگی و سیاسی ایجاد شده ان زمان بواسطه انتقال قدرت از امویان به عباسین….گفت در خاتمه که پاسی از شب گذشته بود پدرم گفثت:خوب مشهدی فیروز نظر شما در باره بحث امشب چیست؟مرحوم بلا فاصله و در کمال صراحت گفتند:حاجی وجه الله بو سوزلری بوشلا دع گوروم قویوناروزدان نچه دنع دوغوپ؟؟!!!!!{حاج اقا این حرفها را ول کن بگو بینم چند تا از گوسفندانتان زاییده اند؟}!!! روحش شاد.

بازهم محرم وبازهم عزاداری در مسجد عین علی بابا وباز یا د آوری خاطرات گذشته .وقتیکه دسته عزاداران ازسر اهل قبور به طرف مسجد روستای اسمرود بر میگشت وعلم هارا سیاه پوش میکردیم وزمانیکه ازرودخانه رد میشدیم حال وهوا عوض میشد. آقای طاهری مداح- خوب روستا نوحه خاص را شروع میکرد وحرکات سیده خانم { حبیبه ننه} باپاشیدن خاک برسروصورت داغ عزاداران را تشدید کرده سیل اشک از چشم همگان سرازیر میشد زن ومرد پیروجوان همه وهمه درسوک سرور وسالارشهیدان گریه میکردند .به جرأت میتوانم بگویم اکثریت آنها باشناخت ومعرفت وباعشق وعلاقه عزاداری میکردند .اجر همه با آقا امام حسین علیه السلام . التماس دعا

در کودکی پاک کن هایی ز پاکی داشتیم یک تراش سرخ لاکی داشتیم کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت دوشمان از حلقه هایش درد داشت گرمی دستانمان از اه بود برگ دفترهایمان از کاه بود تا درون نیمکت جا می شدیم ما پر از تصمیم کبری می شدیم با وجود سوز سرمای شدید ریز علی پیراهنش را می درید کاس می شد بازکوچک می شدیم لا اقل یک روز کودک می شدیم.

همیشه از خود می پرسم ایا می شود برگردیم به دوران کودکی؟ایا می شود بر گردیم به دورانی که به اصطلاح تنها مشکلمان شکستن نوک مدادمان باشد؟ایا می شود؟ای کاش زندگی هم مثل ماشین دنده عقب داشت!اندر حکایات مکتبخانه اسمرود عارضم که در کلاس سوم ابتدایی مشغول تحصیل و تلمذ بودیم معلمی داشتیم به نام اقای حیدری از جلیله سادات الهاشم بود که با همسر مکرمه یشان در اسمرود مشغول تدریس بودند و از قضای روزگار بنده به عنوان مبصر کلاس انتخاب شده بودم و به تعبیر لسان الغیب حافظ شیرازی:اسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند! جز مشاغل سخت و زیان اور محسوب می شدT مثل روزنامه نگاری!! بدین علت که سمتی رسمی محسوب می شد و همه همکلاسیها از اقران و اقارب و اماثل و بعضا از از بستگان سببی و نسبی و خونی و از همجواران و همسایگان بودند مگر جرات می کرد کسی به این حضرات بگوید بالای چشمتان ابروست!بالاخره محیط کوچک روستا بود و هزاران معذوریت و محدودیت و از طرفی کوه به کوه نمی رسید ولی اسمرودی به اسمرودی می رسید ؛ان هم چه رسیدنی!

از لحاظ فقه اللغه ذکر این مهم خالی از لطف نیست که مبصر یک کلمه عربی هست از ریشه “بصر”راغب اصفهانی در کتاب گرانسنگ خویش در تبیین معنای لغوی این کلمه می گوید:”بصر به معنای دیدن هست اما دیدنی که همراه با ضبط تمام جزئیات هست” و به همین خاطر رسالت مبصر و سنگینی مسولیت او حقیقتا وصف ناکردنی است ان هم در محیط اسمرود به شرح فوق التوصیف!اظهر من الشمس و القمر هست که که مبصرنه تنها خود باید تمثال واقعی ادب و متانت و خویشتن داری وسکوت باشد، صد البته باید چشم تیز بین کلاس بوده و از ایجاد هرج و مرج و انارشیسم و نیهلیسم و تمام ایسم های دیگر در کلاس جلو گیری کند، به تعبیر مرحوم دهخدا:”مرا به به سخت جانی خویش این گمان نبود”
جانتان روز بد نبیند در یکی از روزها که مشغول رتق و فتق و تنظیم و تنسیق امورات کلاس بودم که به ناگاه وسوسه شلوغ کردن به ذهنم خطور کرد خطاب به دوستان گفتم تا معلم نیامده با لحن و صوت زیبا تصنیفی را برایتان اجرا کنم که با اقبال و استقبال عامه مواجه گردید از بد روز گار و از بد شانسی طرز اجرای این تصنیف طوری شد که تمام دانش اموزان ساکت و ارام باشندو فقط باید مبصر کلاس افاضه فیض کند!به دلایلی که هنوز بعد از گذشت ۳۳ سال از عمرم بر من اشکار نشده، سرم را داخل نیمکت کرده و پشتم به طرف درب ورودی و میز معلم قرار گرفت با صدای بلند شروع به اواز خوانی کردم ،غافل از اینکه سید جلیل القدر رسیده و خود از مستمعین شده من هم سرم داخل نیمکت و از همه چیز بی خبر در اثنای اواز خوانی دستان سنگینی را بر کتف خویش احساس کردم اری همان که نباید می بود بود اقای معلم!!!
چنان ضایع و شرمگین شدم که چند روز جرات تردد به مدرسه نداشتم!اری دوستان عزیزم به تعبیر قدما”هر چه بگندد نمک اش می زنند وای به روزی که بگندد نمک” و با این رسوایی اخلاقی فردای همان روز اقای ناصر حقی -که عمرش دراز باد-به عنوان مبصر جدید کلاس انجام وظیفه کرد.ایام بکام، بدرود.

عشق دیار
این داستان برمی گردد به سال ۱۳۶۷ یعنی سالی که من اول راهنمایی میخوندم وتازه میخواستیم برای اولین بار غربت را تجربه کنیم ان موقع والدین به شدت در تکاپو بودند که فرزندانشان رابعد از تحصیلات ابتدایی به شهر انتقال دهند وبرای تحصیلات فرزندانشان در مقاطع بالاتر از هیچ تلاشی دریغ نمی کردند و پدر بز گوار این حقیر هم جزو تلاشگران این عرصه بود برای همین بچه هایشان را به خلخال می اوردند باتوجه به فقدان امکانات ونبود مسکن در یکی از خانه های بستگان نزدیک جا می دادند حالا بگذریم از یک سری موار دومشکلات جانبی . برای پدران شر ط فقط ادامه تحصیل بچه هاش بود
من واقای نبی علی همراهی که این حقیر در منزل مرحوم احسان الهیاری بودم واقا همراهی در منزل دایی اش اقای حاج رسول انامپور. باهم همکلاسی بودیم در ان موقع زمانی باتوجه به برودت وشدت سرما از طرف خانواده به ما مکررا سفارش میشد که در فصول سرمابه روستا مراجعت نکنیم چون برای اولین بار بود که دوری از وطن وخانواده را تجربه می کردیم یک مقدار دشوار به نظر میرسید ودوست داشتیم در جوار خانواده ودوستان باشیم همان سال بشدت برف امده بود ایام دهه فجر بود واقعا فجر افرینی بچه های روستا در ان زمان حلاوت خاصی داشت و برای شرکت در این جشن پر شور و بی ریا ما را تحریک میکر د که در روز ۲۲بهمن سال۶۷ در معیت انها باشیم و خاطره افرینی کنیم ولی به دلیل نا مساعد بودن هوا وبرف سنگین نمیشد به روستا مراجعت کنیم همزمان با ما دوتا دو نفر از جوانان رشید اسمرودی که د ران زمان جوانتر بودند به نامهای اقایان ذوالفقار ستاری و صمد ستاری در شهرستان خلخال مشغول تحصیل بودند اقای ذوالفقار ستاری که در مقطع دوم دبیرستان تحصیل میکردند در ان موقع در نوع خود فرهیخته وعاقل به نظر می رسید واقای صمد ستاری که بسیار چابک بودند وچون مادر دلسوز ایشان سالانه در روز خیدیر نبی اش هلیس اشی احسان میکردند صد در صد اعلام امادگی کرده بودند ااقای همراهی چون خیلی خانواده دوست بود و دلش برای مادر بزرگش وجهت شرکت در جشن ۲۲بهمن تنگ شده بود صد در صد اماده بودند واین حقیر در فصل سرما و بر ف به ارتفاع ۲٫۵ متروبنا به سفارش پدرم هیچ علاقه ای برای رفتن به روستا را نداشتم خلاصه روز موعود فرا رسید ومن هم در کمال کم رویی قبول کردم در روز ۲۱بهمن ۱۳۶۷در میدان قاضیلر شهرستان خلخل تجمع یافتیم میدان قاضیلر محلی بود که اهالی روستاهای همجوار بر ای گفتمانهای سیاسی در ان تجمع می یافتند خودرویی برای حمل مسافران برای روستا وجود نداشت و ما پیاده روی در کوه وسخره را از نیاکان و گذشتگان به ارث برده بودیم و عزم را جزم کرده بودیم که بایستی حد اقل ۳۵الی ۴۰کیلومتر پیاده روی در برف را انجام دهیم منتها نمی دانستیم در در بند نیاخرم یا ارسون به اسمرود
نکته: بخاطر همین پیاده روی ها اندازه قد اکثریت اهالی اسمرود کوتاه مانده و با تلورانس ۱الی ۴ سانتی متر با هم اختلاف دارند
در میدان قاضیلر لندور اقا سبزعلی از روستای یوزناب مشغول جمع اوری مسافران دیار بودند ما که رسیدیم ایشان خوشحال وراحت شدند که نباید دنبال مسافر بودند چون عوض یک مسافر ۴نفر ان هم اسمرودی پیدا کرده بودند که همشون را میشد در جای یک نفر نشوند و به هیچ وجه برای کمبود جا معترض نمی شدند وچون ظر فیت بار بند ماشین تکمیل شد به راه افتادند یک عده از روستاهای کزاز و گرمخانه بودند ۴ نفر از اسمرود و ۴نفر از یوزناب . یعنی وز ن بار بری ماشین با استانداردهای جهانی مطابقت داشت در مسیر راه اقای رانند مارا راهنمایی کردند و فرمودند مسیر ارسون به اسمرود مسدود است وتنها مسیرشریانی که امکان تردد پیاده وجود دارد مسیر نیاخرم به یوزناب است و ایشان فرمودند که ماهم ماشین را در روستای کزاز پارک میکنیم وشمارو تا سه راهی یوزناب اسمرود همراهی خواهیم کرد از اقبال و شانس ما ماشین در ارسین چایی خراب شد یوزنابیها مجبور بودند با اقا سبز علی بایستندو تا ماشین درست شود یا نشود در هر حال ما ۴ نفر یک جلسه سر پایی تشکیل دادیم و تصمیم گرفتیم که راه بیافتیم سا عت ۴٫۳۰بعداز ظهر بود که مامسیرنیاخرم را با راهنمایی وارشاد حاضرین در پیش گرفتیم هوا کم کم تاریک میشدو ترسناک تا اینکه به وقت اذان نزدیکی روستای نیاخرم رسیدیم در روستا ی نیاخرم از شدت خستگی ایست کامل کردیم وباهم به مشاوره پرداختیم هر کسی برهان ودلیل خاصی برای ادامه مسیر داشت فرمانده تیم اقای ذولفقار ستاری بودند و این حقیر کم سن وسالترین عضو این تیم بودم وباید طبق سنت اخر از همه حرف میزدم نظریات اتمی دالتون به شرح زیر بوده
۱- اقای صمد ستاری :چون ایشان چند روز غذا نخورده بودند و شکم را برای هلیس اشی اماده کرده بودند کوهها وتپه ماهورهای نیا خورم در نظر و چشم ایشان مثل یک دشت وسیع بوده و برف به ارتفاع ۱٫۵الی۲متر مثل یک چمنزار ایشان فرمودند من هر طور که شده باید خودم را برای ا اش خیدیر نبی برسانم
۲- نبی علی همراهی : ایشان بسیار خانواده دوست بودند و چون از اول مسولیت پذیر بودند ۶کیلو گرم کام خریده بودند ومی خواستند هر طور که شده خود را به اغوش گرم خانواده برسانند و به هیچ وجه کوتاه نمی امدند
۳- داوود رحیمی : کم سن و سالترین عضو تیم بودم با توجه به شرایط حاکم نظر م این بود برای ممانعت از برخی حواث غیر مترقبه به یکی از منازل اهالی نیاخرم مراجعه کنیم واحتمال اشنایی اهالی نیاخرم با اهالی اسمرود زیاد است وامشب را در منزل یکی بگذرانیم وصبح زود در روشنایی صبح راه می افتیم
۴- ذولفقار ستاری : مدیر مدبر و پهلوان گروه در وحله اول نظریه سوم نیوتن را رد کرد ند و کاملا مخالفت نمودند وبا ۱و۲ موافق بودند و فرمودند هر طور که شده بایستی این در بند نیاخرم را شبانه فتح کنیم و تصمیم را یک طرفه اعلام کردند و گفتندحتی اگر پلنگ وببر هم سر راهمان سبز شد من خودم در خد متشون خواهم بود همه را تشویق کردند و راه افتادیم راه برفی هوا تاریک با یستی به مقصد می رسیدیم بعداز گذشت چندین دره ورا ه پر فرازونشیب سنگینی کلم بر نبی علی همراهی تا ثیر گذاشت بااینکه بار را دونفری حمل کرده بودیم این دفعه کلا به عهده ما گذاشته شد دیگر توهم همه افراد را فرا گرفته بود همه یک طوری هزیان می گفتند یکی از دره ها را که رد می کردیم صدای ابشار می امد واز صدای ابشار مدیر گروه می ترسید و پا به فرار می گذاشت و نبی علی همراهی در اثر شدت خستگی هزیان می گفت د ربرفی که ارتفاع ان ۱٫۵ الی ۲متر بود تنورو گرما کجا بوده می گفت در نقطه ای که ما ایستاده ایم تنور درست کردند و هیزم ریختند دارم گرماشو احساس می کنم و منو شاهد می گرفت تا تا یید کنم و دیگران باور داشته باشند
سنگینی لباسی که پو شیده بودم ان هم یک کاپشن بلند و دو تا گر مکن ورزشی ودو تا پیراهن پشمی بایک کلاه پشمی سنگین واز همه مهمتر سنگینی کفشی که برای ۲ سال بعد خریده بودند و مهمتر از همه سنگینی کلم نبی علی همراهی که واقعا مسو لیت خطیری داشت و دوست نداشتم خیانت در امانت کنم در هر صورتی مجبور بودم تحمل کنم
صمد ستاری چون به عشق خیدیر نبی غذا نخورده بود شکمش به صدا افتاده بود ولی به عشق هلیس اشی از همه پر انرژی تر و سر حال تر بود
ذوالفقار ستاری که تصمیم بر نا بودی حیوانات وحشی از جمله ببر و خرس و پلنگ کرده بودند با دیدن سایه سنگ در شب مهتابی باسر عت فوق نور پا به فرا ر گذاشته بود خلاصه صحنه زیبایی بود واز همه مهمتر نبی علی قلنج گرفته بود و هزیا ن می گفت و با هزاران بدبختی به سه راهی یو زناب اسمرود رسیدیم یک مقدار ارام و مسرور شدیم دوباره جو فرمانده گروه راگرفت و خودش را جلوتر از همه زد می خواست به طر ف اسمرود راه بیافتد تا اینکه پای راست را انداخت تا گردن در داخل بر ف گیر کرد و به هر طرق ممکن ایشان را بیرو ن کشیدیم و اسفنجی در دلمان دود کردیم که ایشان نترسند وچشم نخورند اقای صمد ستاری فرمودند شوهر عمه من در روستای یوزناب هستند به خانه انها برویم وفردا صبح زود به طرف اسمرود راه می افتیم چون راهی وجود نداشت همه مجبور بودند قبول کنند راه یوزناب را درپیش گرفتیم و راهی شدیم به نقطه ای رسیدیم که در چشم همه دوستان یوزناب به شکل بهمن بزرگی دیده میشد از ترس و وحشت یا حسین سر دادیم و سگهای یوزناب شروع به پارس کردن کردند و به طرف ما گریختند و دیگر نمی دانستیم از ترس سگها چی کار کنیم ناگفته نماند سگهای یو زنا ب در بغوشماخ در نوع خود بی نظیر بودند درحالی که در ان زمان دو تا سگ به اسمهای پله و قره باش در اسمرود وجود داشت اما دهها سگ در یوزنا ب وجود داشت در هر صورت یکی از اهالی روستا با شنیدن صدای طفلان مسلم و صدای پارس سگها با یک فانوسی به طرف ما شتافتند و ما را به روستا بردند وبسیا رهم مصر و پا فشاری کردندو به خا نه ایشان برویم وآقا صمد چون خانه عمه اش انجا بود قبول نکردند ماراهی خانه شوهر عمه ایشان شدیم نمی دانم اسمرودی ها چه هیزم تری به اقا عزاله فروخته بودند هنو ز پایمان را به داخل خانه نگذاشته بودیم و با کنجکاوی پرس و جو کرد و کی هستندو کجایین وقتی که متوجه شد اسمرودی هستیم هرچی بلد بود بارمون کرد (الی دیری قویمادی قالا)در هر حال بعد از دشنام گفتن اجازه دادند رفتیم نشستیم خو نشون بعد از خوردن شام به ما اجازه دادند استراحت کنیم مارو به طرف تندیر اثر راهنمایی کردند لازم به ذکر است تندیر اثر جایی بود که نا طبخ میکردند ولی این یکی با دیگران فرق می کرد یک سقف پیوسته ای داشت به شکل سقفهای پیش تنیده امروزی و کاملا مدرن که محل طبخ نان با محل چهار پایان پارتیشن بندی نشده بود تا می خواستیم چرتی بزنیم اسب پاهایش را به زمین می کوبید و الاغ ار ار میکردو هزار حرف نا گفتنی صبح زو د اقا عزاله مارا صداکردو راه افتادیم ایشان سوار بر اسبی بود و ماپیاده باید به اسب می رسیدیم در نهایت به روستای با صفایما ن اسمرود رسیدیم بعد از تمسخر عده قلیلی در جشن ۲۲بهمن شرکت کردیم و اقا صمد هم تونست به اش خیدیر نبی برسه
در اخر از تمام کسانی که جوانان اسمرودی را تشویق به علم اموزی ودانش اندوزی در مقاطع دانشگاهی در رشته های مختلف کرده اند متشکر م واز آقایان دکتر فرامرز سهرابی و دکتر اذن اله اذر گشسب که سنبل رقابت علمی در این رو ستای باصفا بودند و با عث شدند جوا نان اسمرودی رقابت علمی داشته باشند نهایت تشکر را دارم
شایان ذکر است ما فقط اسم اقای دکتر اذن اله اذر گشسب را شنیدیم واخیرا دست اندر کاران سایت زحمت کشیده بودند عکس ایشان را در سایت گذاشته بودند و الا خودشان را زیارت نکردیم و امیدوار م در محافل و مجالس اسمرودی ها شرکت کنند از نزدیک بتوانیم زیارتشون کنیم

سلام.بالاخره قفل زبان یکی از فحول طنز اسمرود شکسته شد!اقای مهندس داوود رحیمی حقیقتا یکی از سه ضلع طنز اسمرود هستند و اگر بخواهیم مثلث طنز اسمرود را بالاخص در دوران معاصر و متاخر-تا جاییکه سن حقیر یاری میکند-احصا کنیم قطعا اقا داوود در راس این مثلث قرار خواهند گرفت و در طرف دیگر اقا خلیل-کثر الله امثالک-و با کمی اختلاف نظر در ضلع اخر اقا رمزعلی اقا ذولفقار -حفظه الله-نیز میتوانند قرار یگیرند به هر تقدیر ضلع سوم همیشه محل تردید و تشکیک و اختلاف ومجادله هست.ازمیان سالان گل سرسبد طنازان و فکاهان اقای رحمان ستاری قابل ذکر هستند. ایشان در وافع احیا گر طنز فخیم در بین میان سالان محسوب می شوند اگر هر چیزی قابل انکار باشد این مهم قابل رد و انکار نیست.
از کهنسالان و بزرگسالان اقای کریم الله رشیدی و مرحوم حسین سهرابی و..به تعبیر رودکی: “مکی به کعبه فخر کند مصریان به نیل ترسا به اسقف و علوی به افتخار جد..و اسمرود هم به علما و دانشمندان بالاخص فکاهان و طنازان خود.
دوست عزیزتر از جانمان -اقا منصور صفری از محمود اباد خواستار نگارش خاطراتی از خلیل ستاری شده بودند اقا منصور من و خلیل و اقا داود خاطرات و خطرات فراوانی داریم ولی بعضی از این خاطرات مجوز انتشار میخواهند!
بر میگردیم به خاطره خطیر داود در این خصوص لازم به ذکر است۱:بنده عاصی سر پا تقصیر به کرات ومرات در ادوار و امصار مختلف سانسور نشده این خاطره را در محافل شبانه خودمان زمانیکه با خلیل و رمضان و..دوران محصلی را سپری می کردیم به گوش هوش نبوشیده ام!۲:نقطه اوج داستان را مهندس نفرموده بودند و ان هم این بوده که وقتی اقا صمد به بقیه اعضای گروه دلداری می داده و می گفته نگران نیاشید میرویم یوزناب فامیل ما “عزالله” انجا هستند از قضای بدروزگار وقتی افا عزالله این دردانه ها را مشاهده می کنند چنان با الفاظ معطر مهمان نوازی می کنند که نگوو نپرس! به خاطر همین مساله بوده که این گمشدگان بعد از نماز صبح در ان طوفان و کولاک و از ترس اینکه به اصطلاح “کنگر نخورند و لنگر نیندازند” با استران از قبل مهیا شده راهی اسمرود می شوند….در خاتمه اینکه اقا منصور به شرط حیات در اتیه نزدیک خاطرات بیشتری را از مثلث طنز اسمرود خواهیم خواند.به امید ان روز.بدرود.

سلام. مرحبا بر یار غارمان همدم و همنشین ایام دلدادگی ودلتنگی جناب مهندس رحیمی شیر بیشه طنز اسمرود وخلف صا لح مرحوم جنت مکان آقای رحیمی.این کمترین به هیچ وجه من الوجوه نمی تواند مراتب شوروشعف و سرور باطنی وظاهری خود را از زیارت دستخط همایونی مفخر عالم امکان وجود ذی وجود حضرت مستطاب -ارواحنا فداه-مکتوم نگه دارد!!
الغرض اینکه”سخن کز دل براید لاجرم بر دل نشیند”و حقا و انصافابه تعبیر شاعر”جانا سخن از زبان ما می گویی خداوند سایه بلند پایه همایون را از سر اهل ایران زمین و این غلام کم نکند.!!به جد ، جان مایه طنز فخیم شما واقعیات ایام صغارت و صباوت شماست که این چنین پر مایه بر خامه توانای قبله عالم تراویده واز گذار طنزتان گذری بر روزمرگی زندگی مان نمودید و دلنوشته طنزتان که مستظهر به “انکر الصوات لصوت الحمیر”بوده وصدای دلنشین حمیرتان برخمیرمایه اندام کج و ناراستمان ور داده و حقیقتا جلای ذهن و ضمیر داد وصلای دلنشین “بی بالاسی” قطعا بر وادی ایمن خطه طناز پرور “اسمری”طنین انداز خواهد شد.
فدوی شک ندارد ان زبان بسته درازگوش “بی بالاسی”در یوم الحساب ، به مظالمی که از طرف شما به خود رفته حتی شده با ان ناخنهای صاف و تیز خود گواهی خواهد داد!! ویلک یا مهندس!حساب شما با کرام الکاتبین خواهد بود!

یوم محشر خندان باشید که درین ایام پایانی سال کاری کردید کارستان؛ خصوصا مهندس رحیمی که بزبان ساده وقابل درک برای همگان مینویسیند، مرحبا برشما.
توصیه ای به دوست خودم وداییم-آقا یعقوب دارم که اندکی ساده تر بنگارند امثال من کم نیستند…خوشحال میشویم اگربتوانیم معانی سخنانتان راباجان ودل درک کنیم، مقاله علمی نمینویسی که اخوی یذره کوتاه بیا!!!!
====================================
آقا مهران؛ آقا خلیل باشماست!!هرچند اسمی از شما نبرده بود و من اسم شمارا اضافه کردم!شاید می شد به جای یک اسم،نام تمام دائی های آقا خلیل را هم نوشت.فعلا توپ را انداختم زمین شما.آسیاب به نوبت!توصیه های ایمنی خواهر زاده را جدی بگیر!
————————————

سلام اقای سهرابی ممنون که تو نوشته ها ت از پدربزرگ ما هم یاد کرد ی خدا بیامرزدش

سلام واقعا اقای ستاری نیاز به دشمن نداره خوش به حلش

سلام اولا باید فارسی را خوب یاد بگیریم تا این فارسها به لحجه ما مسخره نکنند وتا برسیم به انگلیسی کار از کار گذشته

آقای کارگر داخل قفس بالاخره چی بود کبک یاکبوتر?!

سریح میگویم
باسلام خدمت شما مدیرسایت باتشکر اززحمات شما ….اما کمی دراداره این سایت سلیقه ای عمل میکنید.
چندین بار برایتان اسامی ا دانش اموختگان رافرستاده ام اماااااااااااااا

خوش شانسی ؟ بد شانسی ؟ کسی چــه می داند ؟
===========================================

یک داستان قدیمی چینی هست که می گوید :

پیرمردی اسبی داشت و با آن اسب زمینش را شخم می زد . روزی آن اسب از دست پیرمرد فرار کرد و در صحرا گم شد .

همسایگان برای ابراز همدردی با پیرمرد ، به نزد او آمدند و گفتند :

“عجب بد شانسی ای آوردی “.

پیرمرد جواب داد : ” بد شانسی ؟ خوش شانسی ؟ کسی چه می داند ؟”

چندی بعد اسب پیرمرد به همراه چند اسب وحشی دیگر به خانه ی پیرمرد بازگشت . این بار همسایگان با خوشحالی به او گفتند :

“عجب خوش شانسی آوردی !”

اما پیرمرد جواب داد: ” خوش شانسی؟ بد شانسی؟ کسی چه می داند ؟ ”

بعد از مدتی پسر جوان پیرمرد در حالی که سعی می کرد یکی از آن اسب های وحشی را رام کند، از روی اسب به زمین خورد و پایش شکست . باز همسایگان گفتند : ” عجب بد شانسی آوردی ؟ ”

و این بار هم پیرمرد جواب داد : ” بد شانسی ؟ خوش شانسی ؟ کسی چه می داند ؟ ”

در همان هنگام ، ماموران حکومتی به روستا آمدند . آن ها برای ارتش به سربازهای جوان احتیاج داشتند .

از این رو هرچه جوان در روستا بود، آن ها را برای سربازی با خود بردند ، اما وقتی دیدند که پسر پیرمرد پایش شکسته است و نمی تواند راه برود ، از بردن او منصرف شدند .

“خوش شانسی ؟

بد شانسی ؟

کسی چـــه می داند ؟”

—————–

هر حادثه ای که در زندگی ما روی می دهد ، دو روی دارد . یک روی خوب و یک روی بد . هیچ اتفاقی خوب مطلق و یا بد مطلق نیست . بهتر است همیشه این دو را در کنار هم ببینیم .زندگی سرشار از حوادث است .

با آرزوی شادکامی .

فرارسیدن اربعین حسینی رابه شما هم ولایتی های عزیزم تسلیت عرض مینمایم.// محمد همراهی

،سلام آقای سهرابی خسته نباشید ببخشید که ناقص شد. اگر عمری باقی بود تکمیل کرده مجدداارسال خواهم کرد .
…………………….
سلام آقای عسگری.عمرتان به درازای عمر نوح،منتظر خاطرات بیچین شما هستم.

ممنونم بابت مطالب مفیدی که قرار میدید!
—————————————-
سلام مه پاش !!گرامی
شما از جمله کاربران صادق،اما بی نام ونشانی هستید که هر از چند گاهی احساسات خود راهمچون مه پاش!!می پاشید وبروز وظهور می دهید واین،هنر آدمهای نیک روزگار است که احساساتشان را بروز می دهند.از لطف شما ممنونر،هم ولایتی نیک سیرت.

استادی درشروع کلاس درس ، لیوانی پراز آب به دست گرفت. آن را بالا گرفت که همه ببینند. بعد از شاگردان پرسید: به نظر شما وزن این لیوان چقدر است ؟
شاگردان جواب دادند ۵۰ گرم ، استاد گفت : من هم بدون وزن کردن ، نمی دانم دقیقا“ وزنش چقدراست . اما سوال من این است : اگر من این لیوان آب را چند دقیقه همین طور نگه دارم ، چه اتفاقی خواهد افتاد ؟
شاگردان گفتند : هیچ اتفاقی نمی افتد، استاد پرسید خوب ، اگر یک ساعت همین طور نگه دارم ، چه اتفاقی می افتد؟
یکی از شاگردان گفت : دست تان کم کم درد میگیرد. 
حق با توست . حالا اگر یک روز تمام آن را نگه دارم چه؟
شاگرد دیگری جسارتا” گفت : دست تان بی حس می شود عضلات به شدت تحت فشار قرار میگیرند و فلج می شوند . و مطمئنا“ کارتان به بیمارستان خواهد کشید و همه شاگردان خندیدند.
استاد گفت : خیلی خوب است . ولی آیا در این مدت وزن لیوان تغییرکرده است؟
شاگردان جواب دادند : نه 
پس چه چیز باعث درد و فشار روی عضلات می شود ؟ درعوض من چه باید بکنم؟
شاگردان گیج شدند. یکی از آنها گفت : لیوان را زمین بگذارید.
استاد گفت : دقیقا” مشکلات زندگی هم مثل همین است اگر آنها را چند دقیقه در ذهن تان نگه دارید اشکالی ندارد. اگر مدت طولانی تری به آنها فکر کنید، به درد خواهند آمد اگر بیشتر از آن نگه شان دارید، فلج تان می کنند و دیگر قادر به انجام کاری نخواهید بود.
فکرکردن به مشکلات زندگی مهم است. اما مهم تر آن است که درپایان هر روز و پیش از خواب، آنها را زمین بگذارید به این ترتیب تحت فشار قرار نمی گیرند هر روز صبح سرحال و قوی بیدار می شوید و قادر خواهید بود از عهده هرمسئله و چالشی که برایتان پیش می آید، برآیید.
دوست من ، یادت باشد که لیوان آب را همین امروز زمین بگذاری زندگی همین است.

ممنون مطلب خوبی بود